Ludzie to proste stworzenia. 

Niby człowiek rozumny uczy się na błędach a jednak wciąż, raz za razem popełniamy je na okrągło. 

Gdzie jest granica rozsądku po której faktycznie czujemy że wszystko zmierza w złym kierunku? Jak próbować dalej żyć kiedy chęć popełnienia tego samego błędu jest tak silna? 

Im dłużej patrzę, tym więcej widzę. 

Staram się coraz mniej myśleć a mocniej wierzyć. 

Chciałbym żyć marzeniami i wiecznie śnić.