Dzień jak co dzień. Wyszło słońce lecz ciągle było pochmurno. Powinno zacząć padać. Przynajmniej jest ciepło. Ściśnięte gardło.  Podróżuję wgłąb wspomnień. Smutek przeradza się w strach. Uczucia tamtych dni nigdy nie były tak silne. Przynajmniej nie pada.

Ludzie to proste stworzenia.  Niby człowiek rozumny uczy się na błędach a jednak wciąż, raz za razem popełniamy je na okrągło.  Gdzie jest granica rozsądku po której faktycznie czujemy że wszystko zmierza w złym kierunku? Jak próbować dalej żyć kiedy chęć popełnienia tego samego błędu jest tak silna?  Im dłużej patrzę, tym więcej widzę.  Staram się coraz mniej