Jesień skończyła się dla mnie już w październiku. 

Listopad jest czymś w rodzaju nie-miesiąca.

Nie bywa on zbytnio sympatyczny.

Jaka jest szansa, że ów miesiąc jest w stanie wywołać depresje?

 Depresja to jednak zawsze zbyt łatwo i pochopnie używane słowo. Czasem dół który wwierca się w nas coraz głębiej z każdym dniem jest wciąż tylko dołem. Jestem przecież w stanie go zasypać. 

Coraz mniej słońca może tłumaczyć brak chęci by wstać, przecież i tak nie zaburzę rutyny która nasila się swoją zwyczajnością z każdym dniem. 

Spadł dziś pierwszy śnieg, jak teatralnie. 

Jakby stała za plecami orkiestra dyrygując moment kulminacyjny w emocjach. Ten ostatni dzień miesiąca.

Scenariusz zapisany perfekcyjnie, odliczony co do sekundy, symetryczny i powtarzający się.

Mimo wszystko nigdy nie pomyślę o nim źle.

Od bardzo dawna wyczekiwałem tych dni. 

Te dni przynoszą wszystkie wspaniałe emocje.

Każda rzecz którą najbardziej  w życiu kocham teraz do siebie pasuje.

Chciałbym w pełni przeżyć ten okres choć wiem, że wiele chwil umyka.

https://www.youtube.com/watch?v=RzHd0lgNszU

Jeszcze tu wrócę, ale najpierw poukładam w głowie myśli i dowiem się o co mi chodzi i wogle

Pisanie bloga to bardzo duży obowiązek.

 Jak tak wielki ciężar wpleść w swoje życie? 

Gdzie jest umiar pomiędzy prawdą a fikcją?

 ...i gdzie podział się mój kabel do ładowania?!

No dobra. Już mam. 

Zastanawiałem się od długiego czasu czy powinienem prowadzić bloga? Często mam ochotę pisać o pierdołach a jednak mam w głowie przekonanie że każde zdanie musi być mocno przemyślane. Z takiego właśnie powodu odkładałem pisanie postów na później i nigdy ich nie dokańczałem. 

Dziś postanowiłem nie traktować bloga poważnie i pisać o na prawdę fajnych rzeczach!

Czy wiedzieliście że... 

Owoce baobabu mają różne formy, w zależności od gatunku baobabu - sferyczne, wydłużone, elipsoidalne, o twardej brunatno-zielonej lub szaro-żółtej skórze, o długości 20-30 cm, zdrewniałej łupinie i białym lub różowym, kwaśnym miąższu, w którym znajdują się liczne, czarno-brązowe, twarde nasiona.

Dobra, poczucie o merytoryczności tego posta mamy za sobą to teraz konkrety. Ostatnio bardziej polubiłem fotografię ( widać to po moim i Zuzi instagramie). Poczułem w tym pewnego rodzaju prostotę w odniesieniu do filmu. Na zrobienie jednego zdjęcia poświęcam średnio godzinę ( w zależności od tematyki) a na film kilka ładnych dni :)

Jestem niezmiernie dumny z faktu że jedno łączy się z drugim i robiąc jedno drugie również zyskuję. 

No i łapcie kilka zdjęć z ostatnich dni:

To co zawsze mi się podobało w pisaniu bloga to to, że czytały go wyjątkowe osoby. 

Jeszcze raz dziękuję za tak pozytywny odbiór.

Walentynki - święto zakochanych, jaka szkoda, że akurat 14 lutego będzie dzieliło mnie i Zuzię 300 kilometrów.

Choć wyjazd ten miał być wypoczynkiem to czułem, jakbym był wynajętym fotografem robiącym zdjęcia do gazet. 

Dopiero teraz widzę, jak bardzo fotografia jest nieodłączną częścią mojego życia. Mówiąc o fotografii mam na myśli też film, bo materiałów mam na 4 karty pamięci. 

Ostatecznie jestem mega dumny z siebie, przyjechałem tu z myślą zrobienia trzech filmów dla siebie i zrobiłem! Mało tego zrobiliśmy też 3 inne filmy dla Zuzi! Ogromny sukces jak na 3 pełne dni 😁

Także jeżeli waszą praca jest rownież waszą pasją to nie zmarnujcie ani jednej chwili. 

Jedyny smutek odnośnie wyjazdu to pora  roku, marzę by być tam jesienią i w sumie będę, będziemy tam jeszcze nieraz. To z całą pewnością jest jedno z tych miejsc do których chce się wrócić, miejsce o którym marząc wraca sie wspomnieniami. 

Ten wyjazd był kwintesencją naszego związku, bo tak to wszystko widzę. Piękna Zuzia, piękny pokój, tylko my i nasz świat.

Teraz boję się powrotu do rzeczywistości, do świata kompletnie innego, nieidealnego. 

Ale też się cieszę, cieszę się bo będę czuł niezwykłą radość z powrotu do tego miejsca.

Dobra, starczy tego wstępu!

Mam ostatnio mnóstwo roboty. Ostatnio... cały czas coś robię! Tylko czemu nadal nie zrobiłem niczego wielkiego? Taka myśl mnie ostatnio coraz mocniej uderza. Potrzebuje chwili dla siebie, tylko ja i myśli. I tutaj sprawa ma się gorzej. Zbyt wiele ludzi mnie otacza, kompletnie nie mogę się skupić na sobie. Doszedłem do wniosku, że po powrocie ze szkoły do domu jak zawsze będę zmęczony i nie dam rady skupić się na planowaniu. Potrzebuje nowego miejsca! Nowego domu? Nie, wystarczy mi kawiarnia. Jakieś przytulne, ciepłe miejsce w którym będzie panował półmrok i zapach świeżej kawy.

Oczywiście, że chciałbym mieć swoją ulubioną małą, lokalną kawiarenkę. Mam przecież taką. Ale niestety tym razem musiałem pójść na kompromis i wybrać coś skąd będę mógł szybko i sprawnie wrócić do domu. Przecież wielogodzinne pisanie będzie męczące, więc myśl że jeszcze potem muszę się tłuc po mieście kompletnie mnie zniechęca. 

Wybrałem więc Starbucks (oh jak oryginalnie), choć obiecuję, kolejnym razem odwiedzę jedną z lokalnych, małych kawiarenek.

Ogólnie to siedziałem, myślałem, pisałem. Mam kilka dobrych pomysłów więc z dumą mogę powiedzieć, że ten sposób działa!


Ogólnie napisałem to kilka dni temu i nagle przerwałem. Nie pamiętam czemu. I teraz piszę to w niedzielę, piszę bo nie zdążyłem na autobus. To jest minus mieszkania za miastem. Autobusy jeżdżą co godzinę i zawsze, ale to zawsze jest coś nie tak. Kiedy ja jestem punktualny to spóźnia się 20 minut (na prawdę!), kiedy wychodzę prawie spóźniony na planowany przyjazd to nagle okazuje się, że był przed czasem. NIENAWIDZĘ KOMUNIKACJI MIEJSKIEJ!
Ale prawa jazdy też mi się nie chce robić. Jak mam żyć?
Moje fishki zostawiłem u Zuzi a iść na piechotę kilku kilometrów mi się nie chce.
Pomyślałem się, że rozbiję tego posta na 2 części - moje żale i relacja. Moje żale już przeczytaliście, a ja za chwilę jadę zobaczyć Europejską Stolicę Kultury 2016, ponoć mega widowisko.
Spakowałem 3 aparaty, powerbanka i mogę jechać! Szkoda tylko, że nie mam dobrego internetu w telefonie przez co snapy nie będą mi się wrzucać a co za tym idzie - usuną mi się same po chwili.

Ej, ale miało być wesoło. Łapcie w nagrodę kilka zdjęć z otchłani mojego komputera!

Kiedy nowy post na blogu? 

Nie wiem.

Pisanie nie jest takie proste. W każdym razie dla mnie. Mam kilka rzeczy które mogę robić tylko wtedy, kiedy jestem w danym nastroju. Niestety pisanie jest jedną z tych rzeczy której sprzyja melancholijny nastrój. Niestety (a może i stety) nie miałem ostatnio czasu by być smutnym. A szkoda, nic tak nie inspiruje. 

 Nie miałem czasu, byłem z Zuzią, nie potrafię będąc przy mniej być smutnym. Jesteśmy dla sobie jak ciepły napój w zimny wieczór, jak kąpiel po męczącym dniu, jak ratunek. 

A ja nie przywykłem do innego

 pisania. 

To również odbija się na mojej twórczości. 

W mojej głowie zrodził się pomysł na film. Wszystko idealnie, kop inspiracji, pół scenariusza napisane na jednym tchu, wybrana piosenka, miejsce i sposób kręcenia. Widzię w głowie gotowy film. Premiera w kinie, wielkie wydarzenie, masa emocji.

No i tak. 

Wierzę że kiedyś dokończę scenariusz. Przecież pomysł zrodził się w smutku, jak mogę go kontynuować będąc szczęśliwy? To zmienia całkowicie odbiór filmu. 

Czy będę miał czas dokończyć scenariusz? To byłoby moje pierwsze większe dzieło. Tak bardzo potrzebuje coś zostawić po sobie. Nie chce być kolejnym zmarnowanym życiem. Nie należę do tego pokolenia. 

Wyszło trochę poważniej niż planowałem. 

I dotarłem do momentu w którym sie wygadałem i nie wiem co dalej napisać.

Wstawię w zamian tu kilka zimnych ostatnich zdjeć: 

Było zimno, bardzo.