Dobra, starczy tego wstępu!

Mam ostatnio mnóstwo roboty. Ostatnio... cały czas coś robię! Tylko czemu nadal nie zrobiłem niczego wielkiego? Taka myśl mnie ostatnio coraz mocniej uderza. Potrzebuje chwili dla siebie, tylko ja i myśli. I tutaj sprawa ma się gorzej. Zbyt wiele ludzi mnie otacza, kompletnie nie mogę się skupić na sobie. Doszedłem do wniosku, że po powrocie ze szkoły do domu jak zawsze będę zmęczony i nie dam rady skupić się na planowaniu. Potrzebuje nowego miejsca! Nowego domu? Nie, wystarczy mi kawiarnia. Jakieś przytulne, ciepłe miejsce w którym będzie panował półmrok i zapach świeżej kawy.

Oczywiście, że chciałbym mieć swoją ulubioną małą, lokalną kawiarenkę. Mam przecież taką. Ale niestety tym razem musiałem pójść na kompromis i wybrać coś skąd będę mógł szybko i sprawnie wrócić do domu. Przecież wielogodzinne pisanie będzie męczące, więc myśl że jeszcze potem muszę się tłuc po mieście kompletnie mnie zniechęca. 

Wybrałem więc Starbucks (oh jak oryginalnie), choć obiecuję, kolejnym razem odwiedzę jedną z lokalnych, małych kawiarenek.

Ogólnie to siedziałem, myślałem, pisałem. Mam kilka dobrych pomysłów więc z dumą mogę powiedzieć, że ten sposób działa!


Ogólnie napisałem to kilka dni temu i nagle przerwałem. Nie pamiętam czemu. I teraz piszę to w niedzielę, piszę bo nie zdążyłem na autobus. To jest minus mieszkania za miastem. Autobusy jeżdżą co godzinę i zawsze, ale to zawsze jest coś nie tak. Kiedy ja jestem punktualny to spóźnia się 20 minut (na prawdę!), kiedy wychodzę prawie spóźniony na planowany przyjazd to nagle okazuje się, że był przed czasem. NIENAWIDZĘ KOMUNIKACJI MIEJSKIEJ!
Ale prawa jazdy też mi się nie chce robić. Jak mam żyć?
Moje fishki zostawiłem u Zuzi a iść na piechotę kilku kilometrów mi się nie chce.
Pomyślałem się, że rozbiję tego posta na 2 części - moje żale i relacja. Moje żale już przeczytaliście, a ja za chwilę jadę zobaczyć Europejską Stolicę Kultury 2016, ponoć mega widowisko.
Spakowałem 3 aparaty, powerbanka i mogę jechać! Szkoda tylko, że nie mam dobrego internetu w telefonie przez co snapy nie będą mi się wrzucać a co za tym idzie - usuną mi się same po chwili.

Ej, ale miało być wesoło. Łapcie w nagrodę kilka zdjęć z otchłani mojego komputera!

Kiedy nowy post na blogu? 

Nie wiem.

Pisanie nie jest takie proste. W każdym razie dla mnie. Mam kilka rzeczy które mogę robić tylko wtedy, kiedy jestem w danym nastroju. Niestety pisanie jest jedną z tych rzeczy której sprzyja melancholijny nastrój. Niestety (a może i stety) nie miałem ostatnio czasu by być smutnym. A szkoda, nic tak nie inspiruje. 

 Nie miałem czasu, byłem z Zuzią, nie potrafię będąc przy mniej być smutnym. Jesteśmy dla sobie jak ciepły napój w zimny wieczór, jak kąpiel po męczącym dniu, jak ratunek. 

A ja nie przywykłem do innego

 pisania. 

To również odbija się na mojej twórczości. 

W mojej głowie zrodził się pomysł na film. Wszystko idealnie, kop inspiracji, pół scenariusza napisane na jednym tchu, wybrana piosenka, miejsce i sposób kręcenia. Widzię w głowie gotowy film. Premiera w kinie, wielkie wydarzenie, masa emocji.

No i tak. 

Wierzę że kiedyś dokończę scenariusz. Przecież pomysł zrodził się w smutku, jak mogę go kontynuować będąc szczęśliwy? To zmienia całkowicie odbiór filmu. 

Czy będę miał czas dokończyć scenariusz? To byłoby moje pierwsze większe dzieło. Tak bardzo potrzebuje coś zostawić po sobie. Nie chce być kolejnym zmarnowanym życiem. Nie należę do tego pokolenia. 

Wyszło trochę poważniej niż planowałem. 

I dotarłem do momentu w którym sie wygadałem i nie wiem co dalej napisać.

Wstawię w zamian tu kilka zimnych ostatnich zdjeć: 

Było zimno, bardzo.